Εδώ έχουμε ένα εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρον σχόλιο για το πώς ο ελληνικός κινηματογράφος ως περίπου το 1960 υπήρξε μια λαϊκή και προσιτή μορφή διασκέδασης αλλά και επικοινωνίας. Το σινεμά αποτύπωσε -και ως ένα βαθμό διαμόρφωσε- την κοινωνική πραγματικότητα όπως προέκυψε μετά τον εμφύλιο, τις ανακατατάξεις του πληθυσμού και την εσωτερική μετανάστευση. Μετά το 1960, όπως υποστηρίζει ο συγγραφέας, είχαμε δύο σημαντικές αλλαγές: αφενός τη βιομηχανοποίηση της ελληνικής κινηματογραφικής παραγωγής που σε μεγάλο βαθμό κατέστρεψε το concept του κινηματογραφιστή-δημιουργού· αφετέρου την απαξίωση, όπως εκτιμά, του αξιακού κώδικα του προ του 1960 σινεμά, η οποία ήλθε από την Αμερική.

Μοιραία αυτό έφερε την παρακμή -ιδεολογική και έπειτα και εισπρακτική- του ελληνικού κινηματογράφου, η οποία κορυφώθηκε τη δεκαετία του ‘80. Ο συγγραφέας κάνει και ένα ενδιαφέρον, αλλά μάλλον εμπερικό παρά θεωρητικό, σχόλιο για μια σκόπιμη προσπάθεια απαξίωσης. Είναι ένα είδος επιβεβλημένης από τα έξω ιδεολογικής ηγεμονίας αυτό που περιγράφει, δεν μου φαίνεται πάντως πολύ πειστικό.