Τα ελληνικά δημοσιογραφικά σάιτ δεν συνηθίζουν να έχουν ταυτότητες ή/και ενυπόγραφα άρθρα, κρύβοντας ενδεχομένως κακές εργασιακές σχέσεις και (όχι ενδεχομένως, σχεδόν σίγουρα) την απουσία πρωτότυπου περιεχομένου. [Επανάληψη τρίτη, σχεδόν τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορα].
Η απόσταση είναι μεγάλη ακόμη και για τα απλά και φτηνά
Να φταίει και η κατάσταση γενικώς και ειδικώς που έκανα σχεδόν τέσσερα χρόνια να γράψω κάτι; Και γιατί το ξανακάνω; Μερικές εξηγήσεις και απαντήσεις -φυσικά εκ των υστέρων- σε ένα φανταστικό ερωτηματολόγιο γιατί τα γράφω όλα αυτά.
Τα ελληνικά δημοσιογραφικά σάιτ δεν συνηθίζουν να έχουν ταυτότητες ή/και ενυπόγραφα άρθρα, κρύβοντας ενδεχομένως κακές εργασιακές σχέσεις και (όχι ενδεχομένως, σχεδόν σίγουρα) την απουσία πρωτότυπου περιεχομένου. [Επανάληψη 15 μήνες έπειτα από το προηγούμενο και σχεδόν δύο χρόνια από το αρχικό].
[Επανάληψη έξι μήνες έπειτα από το αρχικό] Τα ελληνικά δημοσιογραφικά σάιτ δεν συνηθίζουν να έχουν ταυτότητες ή/και ενυπόγραφα άρθρα, κρύβοντας ενδεχομένως κακές εργασιακές σχέσεις και (όχι ενδεχομένως, σχεδόν σίγουρα) την απουσία πρωτότυπου περιεχομένου.
Αν πράγματι «το ψέμα πετάει και η αλήθεια ακολουθεί κουτσαίνοντας», πρέπει οι δημοσιογράφοι να ξανασκεφτούν τους μηχανισμούς επανόρθωσης, περισσότερο ίσως από την επανόρθωση του λάθους
Ένα μοναδικό ίσως δείγμα μιας πρακτικής επιθέσεων κατά πολιτικών σε επί τούτου ιστότοπο, η οποία αργότερα μετακινήθηκε στα μπλογκ
Εναλλακτική ιστορία σε ένα μαγαζάκι στην Αθήνα, κάποια στιγμή το 1973
Για την αδιαφορία της μεταγραφής η οποία στερεί υλικό για τον ιστορικό του μέλλοντος
Για το πόσο δύσκολο είναι να βάλεις τον κώδικα να επιστρέψει τις τιμές των μεταβλητών αντί για τις ίδιες τις μεταβλητές. (Φυσικά και δεν είναι).
Για ένα νέο υποψήφιο και το πρόσωπό του
Τα αντιδημοσιογραφικά φαινόμενα στα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι κάτι νέο, είναι όμως οδυνηρό και εξοργιστικό να τα βλέπεις στα πρωτοσέλιδα, πόσο μάλλον σε μια κυριακάτικη εφημερίδα. (Απαισιόδοξη σκέψη: και πού είσαι ακόμα...)
Μια σκέψη για δύο πρωτοσέλιδα και τις ιδέες στην Ελλάδα
Αυτό που όλοι σκεφτόμαστε μεγαλόφωνα όταν διαβάζουμε μια είδηση, θα έπρεπε να το διαβάζουμε και στα σάιτ σαν σχόλιο στον τίτλο. Κάθε μέρα. Για όλες τις ειδήσεις.
Τα αντιδημοσιογραφικά φαινόμενα στα ελληνικά ΜΜΕ δεν είναι κάτι νέο, είναι όμως οδυνηρό και εξοργιστικό να τα βλέπεις στα πρωτοσέλιδα, πόσο μάλλον σε μια κυριακάτικη εφημερίδα. (Απαισιόδοξη σκέψη: και πού είσαι ακόμα...)
Τα ελληνικά δημοσιογραφικά σάιτ δεν συνηθίζουν να έχουν ταυτότητες ή/και ενυπόγραφα άρθρα, κρύβοντας ενδεχομένως κακές εργασιακές σχέσεις και (όχι ενδεχομένως, σχεδόν σίγουρα) την απουσία πρωτότυπου περιεχομένου.
Ο λαός το 1909 έβραζε και μαζί του και ο στρατός. Σήμερα αυτά τα γνωρίζουμε καλά, αν όμως κάποιοι είχαν κάνει τον κόπο να τα διαβάσουν στον Τύπο της εποχής, ίσως vα τα είχαν διαπιστώσει έγκαιρα.
Μια τεχνική αναζήτηση πιο πολύ από περιέργεια για να δούμε τις τάσεις για έναν περιζήτητο συνδυασμό. Έτσι θα έπρεπε να είναι δηλαδή, αλλά στην πράξη αυτό δεν φαίνεται και τόσο συνηθισμένο.
Η αποκάλυψη ενός σοβαρού προβλήματος υγείας και το κύμα αηδιαστικών σχολίων που ακολουθεί δεν είναι νέα φαινόμενα στα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα. Πριν από πέντε χρόνια μια παρόμοια υπόθεση είχε όμως και μια ενδιαφέρουσα δημοσιογραφική διάσταση.
Το βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ μιλά για τη ζωή μιας γυναίκας που εξαρχής μας υπενθυμίζει ποια είναι και πώς έφτασε ως εδώ, αν και στην πορεία το ξεχνά λιγάκι· δεν φταίει όμως ο αιώνας που έχει στις πλάτες της.
Το μπλόγκιν κατάφερε -όσο και όπου το πέτυχε- να σπάσει τις αλυσίδες που αναγκάζουν τον συνεργάτη να γράψει όπως θέλουν τα μέσα ενημέρωσης και όχι ο ίδιος.
Δυο-τρία πράγματα για τα λάθη που βλέπουμε στα ΜΜΕ, ορθογραφικά, πραγματολογικά και μεταφραστικά. Γράφω σαν ημαρτημένος που στεναχωριέται -καμια φορά πολύ- όταν βλέπει δικά του λάθη ή των συναδέλφων του. (Αν θέλετε με πιστεύετε).
Είναι ο μεγαλύτερος χώρος καλύτερος για ένα βιβλιοπωλείο; Όσο και αν θεωρούμε το βιβλίο ιδιαίτερο αντικείμενο, το βιβλιοπωλείο είναι απλά ένας χώρος αγοράς που θα πρέπει να πουλά μόνο βιβλία και όχι εμπειρίες.
Επειδή στη χώρα δεν υπάρχει καμία ουσιαστική αλλαγή εδώ και αρκετούς μήνες, η Βενεζουέλα έφυγε από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας και στην Ελλάδα. Sic transit tragoedia mundi κατά κάποιο τρόπο.
Το βιβλίο τοποθετεί τη βιντεοκασέτα στο ιστορικό της πλαίσιο και δείχνει τη διακριτική συνομιλία της με το -ήδη κλασικό τότε- σινεμά της δεκαετίας του 1960 και το σύγχρονό της εμπορικό σινεμά. Θα μπορούσε όμως να επεκταθεί και στο πώς επηρεάσε περισσότερο από όσα θα περιμέναμε τα πρώτα χρόνια της ιδιωτικής τηλεόρασης.
Κανένας δεν έχει τον χρόνο να διαβάσει και να κατανοήσει όλα όσα αποκαλύπτουν οι μαζικές διαρροές τύπου Anonymous (ούτε οι ίδιοι), αλλά θέλει να τα δει να διαρρέουν. Ιδια εισαγωγή με πιο παλιά δημοσίευση, γιατί είναι η ίδια βαρετή κατάσταση.
Χωρίς σοβαρό φωτογραφικό αρχείο από παλαιότερες εποχές, τα σάιτ αναγκάζονται να «αξιοποιούν» ό,τι βρουν στο ίντερνετ, ανακυκλώνοντας το πρόβλημα των δημοσιογραφικών φωτογραφικών αρχείων στην Ελλάδα
Κανένας δεν έχει τον χρόνο να διαβάσει και να κατανοήσει όλα όσα αποκαλύπτουν οι μαζικές διαρροές τύπου Wikileaks, αλλά θέλει να τα δει να διαρρέουν. Το Wikileaks πετυχαίνει το δεύτερο και ξεχνά το πρώτο, αφήνοντας το αίσθημα ότι κάτι μας κρύβουν να επιμένει.
Πριν από ένα και πλέον αιώνα τα φτηνά δημοσιογραφικά κόλπα ήταν στην ημερήσια διάταξη. Αυτά ήθελε/θέλει ο αναγνώστης, αυτά έπαιρνε/παίρνει.
Η αρχαιότερη δημοσιογραφική ένωση στην Ελλάδα είναι ασυνήθιστα αμελής όταν πρέπει να καταγράψει ορθά και να προβάλλει την ιστορία της, αφήνοντας κάποιους μύθους να επιμένουν ή το υλικό της αναξιοποίητο, ενώ δεν έχει ουσιαστική συνεισφορά στην έρευνα για την κρίση. Είναι έκπληξη;
Σκέψεις πριν από την κάλπη, πριν από μια ακόμη «κρίσιμη αναμέτρηση», όποτε έλθει. (Όταν το αποφασίσω θα γράψω τι θα ψηφίσω).
Ποιοι και γιατί επιλέγουν να εργαστούν σε μέσα μαζικής δημοσιογραφικής παραγωγής; Πριν σκεφτούμε τις επιπτώσεις στον κλάδο, ας σκεφτούμε υπό ποιες συνθήκες εργάζονται, γιατί το επιλέγουν, ποιοι επενδύουν σε αυτό. Μια σκέψη για ένα κοινωνικό παρά δημοσιογραφικό πρόβλημα
Το βιβλίο του Καρίμ Αμελάλ κυκλοφόρησε πριν από τις εκλογές στις οποίες επικράτησε ο Εμανουέλ Μακρόν. Η νίκη του απέτρεψε τον κίνδυνο εκλογής της Μαρίν Λεπέν, αλλά μόνο προσωρινά, αν πιστέψουμε το βιβλίο. Και ίσως πρέπει να πιστέψουμε αυτό το ευκολοδιάβαστο what-if βιβλίο.
Μια σκέψη: Τα μπλογκ, όπως και τα άλλα τεχνολογικά/κοινωνικά δίκτυα, κυρίως όμως τα μπλογκ, δεν κατάφεραν -παρά μόνο με λίγες εξαιρέσεις- να αναδείξουν έναν ριζικά διαφορετικό δημοσιογραφικό λόγο από τον υπόλοιπο μιντιακό περίγυρο. Έτσι, δεν ξέφυγαν ποτέ από το μοντέλο των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων που τελικά τα έπνιξε.
Η αρχή