Διάβασα όλο τον τόμο (λιγάκι βιαστικά σε κάποια σημεία, το ομολογώ) με τα πρακτικά ενός συνεδρίου που ασχολείται με τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αν και οι συμμετέχοντες κατά κανόνα δεν προέρχονται από τον κλάδο αλλά εν γένει από τον χώρο του θεάματος, για να δω τι γνώμη είχαν σχηματίσει στο μυαλό τους στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 οι άνθρωποι του πολιτισμού για την έκρηξη της ιδιωτικής τηλεόρασης. Τι έκπληξη όμως, στις 650 σελίδες δεν θα βρει κανένας πρωτότυπες σκέψεις για τον κλάδο, παρά ένα μείγμα απαξίωσης και τρόμου για το περιεχόμενο των νεότευκτων καναλιών και, φυσικά, υπερβολικά πολλές κοινοτοπίες.

Παρηγορώ τον εαυτό μου ότι ήταν αγορά από δεύτερο χέρι δίκην συλλέκτη. Δεν ωφελεί, βέβαια, να κατηγορούμε την χρονοκάψουλα αν αυτό που θα βρούμε μέσα δεν είναι του γούστου μας· τη δουλειά της μια φορά την έκανε σωστά.