Στα μυθιστορήματα με τις τεμνόμενες ιστορίες από πρόσωπα που κατά τύχη διασχίζουν με ή χωρίς ίχνη τις ζωές των άλλων υπάρχει ένας κίνδυνος, όπως τουλάχιστον το βλέπω εγώ, ο συγγραφέας να μπει στον πειρασμό να το παρακάνει με τις τομές και τις πολλαπλές ταυτότητες. Κάτι που ως ένα βαθμό επιδιώκει εδώ η Σωτηροπούλου, αν και τα αποτελέσματα δεν είναι απογοητευτικά όπως συμβαίνει αλλού - και πάλι όμως δεν είναι τόσο ευτυχή όπως αλλού.

Όπως και αν έχει, τα πολλαπλά meltdown -σωματικά, ψυχικά και νοητικά- ασκούν μια κάπως νοσηρή γοητεία στους αναγνώστες, όπως συμβαίνει και εδώ, ακόμη και αν ανάμεσα στα πρόσωπα υπάρχουν λησμονημένες ή/και παραμελημένες σχέσεις.