Διαβάζοντας από μια χρονική απόσταση ένα στενά επικαιρικό βιβλίο όπως αυτό, αναρωτιέσαι για την πρόθεσή όσων συμμετείχαν στην έκδοση. Η ισορροπία ανάμεσα σε ένα αντικείμενο που φαίνεται και είναι σε μεγάλο βαθμό παροδικό και την επιθυμία (ας μην πούμε πρόθεση) για κάτι που θα είναι χρήσιμο στο μέλλον (ας μην πούμε «ες αιεί») μάλλον αφήνει τον συντάκτη σε αμηχανία: «πώς να το γράψω;».

Διάβασα πρώτο το κείμενο του Μανδραβέλη, έπειτα της Μοσχολιού, του Παππά, της Κουναλάκη και τέλος του Μητσού· θα μπορούσα να συστήσω αυτή τη σειρά για όσους θέλουν να προχωρήσουν από το λιγότερο στο περισσότερο ενδιαφέρον. Η ρομποτική γραφή του Μανδραβέλη είναι η πιο αδύναμη συμβολή. Είναι μια ατελείωτη σειρά από προτάσεις που στέκουν αυτόνομα (ασχέτως αν κάποιες δεν είναι πραγματολογικά ορθές ή βάσιμες ως επιχειρήματα) αλλά όχι σαν σύνολο. Αυτά που γράφει θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί ξανά και ξανά σε διαφορετικές παραλλαγές με το ίδιο οριακά αδιάφορο αποτέλεσμα· πώς τα καταφέρνει έτσι αυτός ο άνθρωπος; Έχω, πάλι, την αίσθηση ότι η Μοσχολιού και σε μικρότερο βαθμό ο Παππάς έχασαν το νήμα του περιεχομένου που ήθελαν να αναπτύξουν. Η Κουναλάκη και ο Μητσός, από την άλλη, δεν απέκλιναν από τον τρόπο που αναπτύσσουν τη λογική τους στις 300 λέξεις της εφημερίδας εδώ όμως το κατάφεραν σε πολλαπλάσιου μεγέθους κείμενο.

Συνολικά είναι μια ενδιαφέρουσα φωτογραφία ενός κομματιού της κρίσης, με αξία σαν φωτογραφία, πιο πολύ ίσως για τους φανατικούς της κρισεολογίας (τους μανιώδεις συλλέκτες) παρά για τα όσα κομίζει.