Η εξερεύνηση όσων συνδέουν την κρίση (να, δεν το έγραψα με κεφαλαίο) με τη Μεταπολίτευση (εδώ μπαίνει κεφαλαίο δικαιωματικά) θα πάρει δεκαετίες, ίσως και όλο τον 21ο αιώνα· τέτοιου είδους πένθη στην Ελλάδα κρατούν πολύ, ενίοτε τελειώνουν με πυρές. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται η παρουσα συζήτηση μεταξύ του Σταύρου Τσακυράκη και του Απόστολου Δοξιάδη, που δεν κομίζει κάτι εξαιρετικά νέο, αλλά πάντως μας προσφέρει μερικά κλειδιά για να αναλογιστούμε και εμείς πώς και γιατί έφτασε η χώρα σε αυτό το σημείο. Αυτά είναι ωραία, αλλά αν κάτι μάθαμε από τα πολλά που συνέβησαν στην κρίση, είναι ότι η απλή και τετριμμένη (δηλαδή αυτή που δεν έχει να προσφέρει κάτι νέο) επανάληψη κάποιων κατά βάση ορθών και εύλογων επιχειρημάτων και θέσεων τελικά δεν έχει να προσφέρει κάτι πέρα ίσως από μια ευχαρίστηση ότι κάπου τα είδα/είδαμε καταγεγραμμένα (και άρα δεν θα χαθούν στο Διαδίκτυο) και ότι δεν έχω/έχουμε να πω κάτι περισσότερο γιατί προσυπογράφω/προσυπογράφουμε και με τα δυο μου/μας χέρια.

Το βιβλίο, ο διάλογος δηλαδή, δεν προσθέτει κάτι στην εικόνα για τον Τσακυράκη, αλλά οπωσδήποτε και δεν αφαιρεί. Ίσως, λέω εγώ τώρα, τέτοιες συζητήσεις θα πρέπει να γίνονται αν υπάρχει και μια κάποια αντιθετική αιχμή μεταξύ των συνομιλητών.

Και μια ένσταση. Διάλογοι αυτού του τύπου τείνουν να είναι στενά επικαιρικοί, οπότε για τον μελλοντικό αναγνώστη θα ήταν χρήσιμο να υπάρχουν μια-δυο υποσημειώσεις να υπενθυμίζουν κάποια υπονοούμενα των συνομιλητών σε πράγματα που ήταν γνωστά και κατανοητά τη στιγμή που γινόταν ο διάλογος.