Το είδος της εν θερμώ καταγραφής σε βιβλίο των εμπειριών ενός περίπου δημόσιου προσώπου δεν είναι πολύ αγαπητό στην Ελλάδα. Αυτά τα απομνημονεύματα της στιγμής είναι αντιδημοφιλή για (υποθέτω) νομικούς λόγους, όπως προστασία των όντως ή κατά φαντασίαν θιγομένων, είτε για τεχνικούς λόγους παραγωγής και προετοιμασίας του έργου είτε πάλι λόγω γενικότερης αδιαφορίας του αναγνωστικού κοινού και των εκδοτών. Και, βέβαια, αν δεν είναι να καταγγείλεις, γιατί να τα γράψεις και να τα εκδόσεις;

Το βιβλίο του Κρίμπαλη είναι μια σπάνια ευκαιρία να δούμε τι γινόταν στην ΕΡΤ μετά το αγρίως εργαλειοποιημένο μαύρο του 2013 και την επαναλειτουργία του 2015. Ακόμη και ένα μέρος των παθογενιών να ισχύει στο ακέραιο, η εικόνα είναι επεικέστατα απογοητευτική. Η οργάνωση σε μικρά-επεισόδια βινιέτες και σε περίπου ευθύγραμμη χρονολογική σειρά -σχεδόν έτοιμο σενάριο- ελκύει τον αναγνώστη, όπως και οι ωμές περιγραφές, αν και ο συγγραφέας υπερβάλλει στα συναισθήματα και το φιλικό-προς-τον-αναγνώστη στιλ.

Αφήνοντας πάντως στην άκρη την πολύ χαμηλή ποιότητα της έκδοσης και δυο-τρία σημεία συναισθηματικής έξαρσης, είναι μια αξιοπρόσεκτη προσθήκη στην μιντιακή μας βιβλιογραφία. Βέβαια, μια μαρτυρία είναι πάντα μια μαρτυρία.