Αυτή η συζήτηση είναι λίγο ως πολύ στο ίδιο πλαίσιο με τη συζήτηση Τσακυράκη-Δοξιάδη και από κάποιες απόψεις στην ίδια λογική: τι φταίει και πώς μπορούμε να προχωρήσουμε για να αφήσουμε πίσω μας την κρίση, που όταν έγινε η συζήτηση, στις αρχές του 2016, ήταν σε μια διαφορετική φάση. Από το ιδεολογικό δεν μπορείς να ξεφύγεις σε τέτοιες συζητήσεις (και δεν νομίζω ότι αυτό είναι εφικτό ή/και επιθυμητό), ούτε και να θέσει κανένας κάποια τέτοια ζητήματα αποϊδεολογικοποιημένα - πράγμα εντέλει καλό σε μια πολιτική συζήτηση.

Όπως έγραφα και για την άλλη συζήτηση και επεκτείνω κάπως εδώ, χρησιμεύει πρωτίστως για να βρει ο ενδιαφερόμενος του παρόντος και του μέλλοντος (γιατί στον ιστορικό δεν έχουν να πουν πολλά αυτά τα έργα) μια μόνιμη καταγραφή μιας ορισμένης εξήγησης το φαινόμενο της κρίσης, κυρίως για να μπορεί να πει ο ενδιαφερόμενος «αυτό πιστεύω και εγώ» ή «με αυτό διαφωνώ». Κανένα πρόβλημα δεν λύθηκε με τον δημόσιο διάλογο, πόσο μάλλον προσώπων που δεν έχουν και κάποια ενεργή συμμετοχή - πλην του Βενιζέλου, που ήταν τότε βουλευτής, λέων μεν, αλλά ένας.