Βρίσκω ευπρόσδεκτες (όχι υπερβολικά πάντως) τις μικρές πινελιές αφήγησης και λυρισμού όταν συνοδεύουν ένα εκ των πραγμάτων δύσκολο και ξηρό θέμα, λόγω των πολλών αριθμών του, των διαγραμμάτων και γενικά του εξωκειμενικού υλικού του. Εδώ έχουμε μια (ευτυχώς) προσεκτική χρήση που ταιριάζει με τη λογική του βιβλίου ως εισαγωγικό σε ένα θέμα.

Στα του περιεχομένου, το βιβλίο φαίνεται επαρκές όχι ακριβώς για τον αδαή, αλλά πάντως για τον ανενημέρωτο για το θέμα αναγνώστη. Κάτι όμως που θα διαπιστώσει ο υποψιασμένος -και ασχέτως επιπέδου γνώσης- αναγνώστης είναι η υπόρρητη ιδεολογική κλίση της συγγραφέως, η οποία συγγραφέας έχει ενίοτε άδικα επικριθεί για αυτό που σε εμένα φαίνεται ως ευθύτητα παρά ως κυνισμός. Η Λυμπεράκη -και αυτό δεν είναι το θέμα αυτής της σημείωσης- ήταν ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο της κρίσης, πράγμα που δεν θα έπρεπε να επηρεάζει την κρίση μας για το βιβλίο. Με άλλα λόγα, ο υποψιασμένος αναγνώστης καταλαβαίνει γιατί δεν γίνεται λόγος για ταξικές διακρίσεις· θα έλεγα όμως ότι αυτό είναι μάλλον καλό.