Θα μπορούσε να επιστρατεύσει κανένας ψευδοψυχαναλυτικό λεξιλόγιο για να εξηγήσει γιατί να αγοράζει βιβλία πάνω σε ένα πεδίο που τον ενδιαφέρει, δίκην συλλέκτη που πρέπει να βρει όλο τον κατάλογο έργων του καλλιτέχνη. Οι απογοητεύσεις βέβαια είναι στο πρόγραμμα, αλλά ο συλλέκτης είναι συλλέκτης.

Αυτή η συλλογή μεταπτυχιακών εργασιών (εδώ πολλοί θα σταματούσαν το διάβασμα και θα έβαζαν τα χρήματα ξανά στο πορτοφόλι) υπό την επιμέλεια του Γιάννη Πανούση (και άλλος λόγος για να μην ανοίξει κανένας το πορτοφόλι) επιχειρεί να αναλύσει την πρόσληψη από τον Τύπο της δίκης της 17Ν που άρχισε σε πρώτο βαθμό το μακρινό πλέον 2003 και ολοκληρώθηκε σε λιγότερο από ένα χρόνο. Οι συγκρίσεις με τη δίκη της Χρυσής Αυγής και τους ρυθμούς της είναι απλώς αποκαρδιωτικές.

Στο βιβλίο δεν μπορεί να διακρίνει κανένας κάποια πρωτοτυπία ή βάθος στις εργασίες, αλλά ούτε και να μην δει την απουσία επιμέλειας, με ορθογραφικά, συντακτικά, εκφραστικά και δομικά λάθη. Πάντως, το πρώτο κείμενο, για τους διανοούμενους και τη δίκη, είναι το πιο ενδιαφέρον από όλα και αυτό που θα μπορούσε να είναι αρχή για κάτι σοβαρότερο.

Η αισιόδοξη σκέψη είναι ότι το βιβλίο έχει κάποια αξία γιατί αποδελτιώνει υλικό που δεν είναι πλέον εύκολα προσβάσιμο παρά μόνο σε βιβλιοθήκη ή/και αρχείο. Περισσότερο όμως, γιατί κάπως πρέπει να ανοίξει ο ερευνητικός δρόμος για ένα ελάχιστα μελετημένο κομμάτι της πιο πρόσφατης ιστορίας μας, έστω και από μία μάλλον αμέθοδη δουλειά.