Προεπαναστατικός και μετεπαναστατικός Τύπος: ωραίο, ελάχιστα οικείο στον μέσο αναγνώστη και σε μεγάλο βαθμό ανεξερεύνητο θέμα. Μεγάλη Ιδέα: πολυ ωραίο, διαχρονικά επίκαιρο, καλά μελετημένο θέμα. Η τομή αυτών των δύο ζητημάτων ιδανικά θα έδινε ένα πολύ ενδιαφέρον έργο, εδώ όμως έχουμε μια μάλλον επιφανειακή, γραμμική και συμβατική προσέγγιση που δεν δίνει στον αναγνώστη ούτε μια καλή ιδέα για το γενικό πλαίσιο (τη Μεγάλη Ιδέα), ούτε για το ειδικό της ιστορίας του Τύπου, ούτε πώς και αν το ένα τροφοδοτούσε το άλλο. Πάσχει το έργο στο ότι δεν ερεθίζει για περισσότερα. Αν όμως ένα βιβλίο ούτε προσφέρει αρκετά ούτε παρακινεί για περισσότερα, σε ένα βαθμό έχει αποτύχει σε δύο από τους βασικούς του στόχους.

Πάσχει και ως προς το ότι δεν έχει επιμέλεια: έχει λάθη στη στίξη (όπως κόμματα που λείπουν) και στις παραπομπές (λίγα πράγματα με εκνευρίζουν περισσότερο), αλλά και κάποια πραγματολογικά όπως το ξαναβάφτισμα του Βλάση Γαβριηλίδη σε Βασίλη (σελ. 124)· αυτό μάλιστα μου φαίνεται ασυγχώρητο για ένα βιβλίο με δημοσιογραφικό περιεχόμενο.