Το βιβλίο του Κωνσταντίνου Φίλη για τη σύγχρονη Τουρκία είναι κάπως δύσκαμπτο σε ορισμένα σημεία, αντίθετα με τις σαφώς πιο προσιτές αναλύσεις που κάνει στην τηλεόραση. Είναι μια προσπάθεια να μεταφέρει το πανεπιστημιακό πλαίσιο γραφής (και μάλλον πιο πολύ αυτό των εσωτερικής κατανάλωσης σημειώσεων) σε ένα μαζικό κοινό, κάτι που βεβαίως δεν είναι κακό και, αφετέρου, είναι το νόημα της σειράς όπου εντάσσεται το βιβλίο. Αυτό όμως χρειάζεται περισσότερη επιμέλεια από όση δέχτηκε το έργο, το οποίο φαίνεται να γραφόταν ως την τελευταία στιγμή. Περιλαμβάνει, για παράδειγμα, αναφορές ακόμη και για τη συνέντευξη στον Σκάι του Ταγίπ Ερντογάν στις 7 Δεκεμβρίου 2017, δυο-τρεις εβδομάδες πριν από την κυκλοφορία του βιβλίου.

Η επιλογή να φιλοξενηθούν οι χάρτες και τα διαγράμματα μόνο διαδικτυακά σίγουρα κατεβάζει το κόστος της εκτύπωσης, αλλά μαρτυρά και τον κάπως βιαστικό χαρακτήρα του έργου. Τα δύο σετ σημειώσεων, υποσέλιδα και στο τέλος του βιβλίου, είναι και εναλλάξιμα και δεν έχουν κάποιο σαφή ή/και διακριτό χαρακτήρα - άραγε και αυτό είναι επιλογή του συγγραφέα ή μια ένδειξη της βιαστικής συγγραφής;