Είναι πάντα ενδιαφέρον (αν και αυτό ίσως είναι χόμπι για λίγους) να βγαίνει κανένας από τη φυσσαλίδα του και να μπαίνει σε άλλες, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για τα πιο κρίσιμα ζητήματα όπως, ας πούμε, ήταν το πριν και το μετά της ελληνικής κρίσης. Αλλά και πάλι ένα τόσο κακογραμμένο, ασυνάρτητο και αδόμητο έργο εκπλήσσεται κανένας πώς κυκλοφορεί από έναν εκδοτικό οίκο με ιστορία με όλη την έφεση στα αντιμνημονιακά έργα που έχει επιδείξει.

Αυτό το βιβλίο προσφέρει μία σύντομη σύνοψη για το πώς φτάσαμε ως εδώ και κυρίως πώς θα βγούμε, γραμμένη εν θερμώ (φαίνεται αυτό από την προβληματική επιμέλεια) στην οποία δίνουν και παίρνουν οι «στρατηγικές» και οι «προτάσεις» εξόδου. Μόνο το πρόγραμμα να δεις κανένας (σ. 43 κ.ε) και θα δοκιμάσει ποικίλα συναισθήματα από ανατριχίλα ως θυμηδία με κάποιες ενδιάμεσες στάσεις. Αυτό το μείγμα σκληρών δεξιών μέτρων με αναστολή λειτουργίας του Κοινοβουλίου ευτυχώς δεν χρειάστηκε να το ζήσουμε. Οι πρόθυμοι που το είχαν στο μυαλό τους εμφανώς πριν από το 2010 το έβλεπαν σαν μοναδική λύση στην όλο και επιδεινούμενη (στο μυαλό τους τουλάχιστον) εικόνα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Κατά κάποιο τρόπο με το να την εκθέσουν έκαψαν την ευκαιρία μιας κατάσταση τύπου «μαύρος κύκνος».