Οι δύο τόμοι συγκεντρώνουν κείμενα για ποικίλα κοινά (φοιτητές, αναγνώστες εφημερίδας, φιλολόγους του εξειδικευμένου εντύπου) και ως εκ τούτου είναι άνισα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αδιάφορα. Είναι περισσότερο μια εισαγωγή για τους σχετικά προχωρημένους στο έργο του Καβάφη δια χειρός ενός αναγνωρισμένου και καθιερωμένου μελετητή. Δεν έχει γίνει, πάντως, καμιά προσπάθεια να εξομαλυνθούν οι υφολογικές ανισότητες, δηλαδή να ενοποιηθεί στο μέτρο του δυνατού η σκηνοθεσία των ομιλιών και παρεμβάσεων - ποιος ο λόγος, εξάλλου, να πρέπει να αναπαράγονται μόνο ως απομαγνητοφωνήσεις;

Αν έχω να κρατήσω κάτι -και αυτό είναι ένα θέμα που πάντα με κεντρίζει όταν διαβάζω κάτι από έναν σοβαρό μελετητή ενός μεγάλου δημιουργού- είναι τα desiderata του καβαφικού έργου τα οποία καταγράφει ο Σαββίδης δυστυχώς μόνο παρεμπιπτώντως. Έχουμε (αν δεν μου έχει ξεφύγει κάτι) τρία αισθητικά, αν μπορούμε να τα πούμε έτσι, θέματα: τα αρώματα, τα υφάσματα και τα κοσμήματα. Δίπλα τους τα όχι πολύ καλά μελετημένα, αλλά ευρύτερα θέματα, όπως η θρησκευτικότητα και οι πολιτικές νύξεις. Αυτά φτιάχνουν άλλο ένα τόμο, αν όχι και περισσότερους.