Πόσες φορές να επαναλάβει κανένας τα ίδια επιχειρήματα για τα επιδόματα, τους βολεμένους, αυτούς που δεν θέλουν αλλάξει τίποτα, τα γκαρσόνια που γίναμε ενώ δεν θα έπρεπε, τη γενικότερη και ειδικότερη κακοδαιμονία, τον αριστερό (να μην ξεχνιόμαστε) ακτιβισμό, τα μικροσυμφέροντα που καταφέρνουν να έχουν μακροαποτελέσματα, μακροεπιδράσεις και μακροεπιπτώσεις στη ζωή μας; Όσες και αν είναι, όσες και αν συγχωρεί το εγχειρίδιο του φιλομνημονιακού λόγου, ο Γεωργελές διαστέλλει αυτό το όριο.

Δέκα και πλέον χρόνια από τη στιγμή που γράφονταν αυτά τα κείμενα του Γεωργελέ, φαίνονται μακρινά, όχι μόνο γιατί όσα περιγράφει δεν διορθώθηκαν ποτέ. Παρ’ότι αναγνωρίζω κάποιες αλήθειες σε αυτά που λέει και παρ’ότι καταλαβαίνω τον τρόπο που τα λέει, όπως και αρκετούς αληθινισμούς (ανάλογα με το αν διαβάζει κανείς στα επιχειρήματα με αντινεοφιλελεύθερη οπτική ή όχι), η διαρκής μονότονη επανάληψη στα editorial αυτών των συλλογισμών δεν είναι αρκετή. Τα editorial, μια ατέλειωτη σειρά από «να» και «θα», δεν είναι βέβαια με χρονολογική σειρά, αλλά να ήταν δεν θα άλλαζε και κάτι. Η ανάγνωση θα έπρεπε, λοιπόν, να είναι εύκολη και γρήγορη, αλλά η ανακύκλωση των επιχειρημάτων με έναν λεκτικά εξαιρετικά παραπλήσιο τρόπο (που με τη σειρά του δεν μπορείς να πεις ότι είναι απλά και μόνο το ύφος του συντάκτη) σε εξουθενώνει.