Πέρα από το ζήτημα με το Άγιο Φως και τον εντέλει όχι και τόσο θαυματουργό τρόπο αφής του, το βιβλίο μπορεί να διαβαστεί και σαν ένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται (ή έστω περιμένουμε να διεξάγεται) η δημοσιογραφία στην Ελλάδα.

Έμεινα με την εντύπωση ότι έχουμε από τη μία πλευρά τους αγιοταφίτες, ανθρώπους που καίγονται να αποκαλύψουν την αλήθεια, και από την άλλη, ας πούμε τα ελληνικά ΜΜΕ, αυτούς που δεν έχουν κάνει το στοιχειώδες βήμα να ανακαλύψουν (και -γιατί όχι;- να αποκαλύψουν) τι συμβαίνει με την αφή του Αγίου Φωτός. Και οι δύο πλευρές βολεύτηκαν: η μία στην αναπαραγωγή μιας θολής και προσεκτικά διατυπωμένης εξήγησης· η άλλη στην υιοθέτηση μιας μέχρι πρότινος αναπόδεικτης, αλλά εύλογης, θεωρίας με τον αναπτήρα ή ακόμη και ενός μείγματος δέους, φόβου ή/και αδιαφορίας που πρακτικά εμπόδιζε κάθε δημοσιογραφική ή ακόμη και επιστημονική έρευνα. Το ότι τελικά η πραγματικότητα ανακαλύφθηκε πιο γρήγορα από ό,τι θα περίμενε κανένας (κάτι σαφές αν παρατηρήσει κανένας τον δραματικό και τον πραγματικό χρόνο των γεγονότων στο βιβλίο) μάλλον αποσυμπιέζει την αγωνία για το τι συνέβη· αλλά είναι αυτό μειονέκτημα;