Είναι μια πολύ καλή βάση για έρευνα η αρχική παρατήρηση του συγγραφέα ότι στην Ελλάδα η τουρκοκυπριακή εκδοχή όσων συνέβησαν στα πρώτα χρόνια της Κυπριακής Δημοκρατίας (1960-1963, αλλά θα έλεγα και ως το 1974) δεν μας είναι τόσο καλά γνωστή, αν μη τι άλλο βιβλιογραφικά. Αυτή η έρευνα εδώ όμως γίνεται ασυστηματοποίητα και είναι άσχημα δομημένη σαν κείμενο. Δεν πρόκειται ακριβώς για ποιοτική ανάλυση, αλλά ούτε ακριβώς και για βιβλιογραφική επισκόπηση· είναι όμως κάτι που θα μπορούσε (ή θα έπρεπε) να συμπυκνωθεί σε βιβλίο; Ναι, αλλά με σαφώς διαφορετική μορφή από αυτή που έχει τώρα. Το άλλο βιβλίο του Στέλγια, για την Τουρκία του Ερντογάν, είναι πιο κοντά σε αυτό που θα λέγαμε δόκιμη εργασία.

Όπως στο άλλο έργο του συγγραφέα, εμφανίζονται και εδώ τα προβλήματα επιμέλειας των βιβλίων του εκδοτικού οίκου: ανορθογραφίες, λάθη, αναγραμματισμοί, αναποφασιστικότητα ανάμεσα σε τύπους και κακές ή/και πρόχειρες διατυπώσεις.

Το βιβλίο κινείται παράλληλα με αυτό του Φίλη για την Τουρκία, το οποίο απευθύνεται πάντως σε ένα περισσότερο ενημερωμένο -ακόμη και στο ειδικό- κοινό. Η τουρκική πολιτική των δύο τελευταίων δεκαετιών, το περιβάλλον που την εξέθρεψε και μαζί προετοίμασε τον Ερντογάν, στο βιβλίο του Στέλγια δίνονται περισσότερο συνθετικά, μέσα σε ένα σαφέστερο ιδεολογικό πλαίσιο.

Χρειαζόταν όμως περισσότερη επιμέλεια, η οποία εμφανώς λείπει· τα βιβλία των εκδόσεων Παπαζήση είναι ανεξήγητα προβληματικά ως προς αυτό αυτό, λες και δεν έχουν διορθωτή. Αν και εκλαϊκευτικό βιβλίο, δεν δικαιολογούνται οι επαναλήψεις και οι πλατειασμοί σε όσα ο συγγραφέας έχει πει μόλις πριν από δυο-τρεις σελίδες. Ούτε πάλι τα λάθη που είναι σαφώς λάθη πληκτρολόγησης.

Τουλάχιστον και τα δύο βιβλία κινούνται σε ένα πιο σοβαρό πλαίσιο από αυτό της όψιμης τουρκολογίας των καναλιών, ειδικά του ΣΚΑΪ, και του διαδικτύου δευτερευόντως.