Γενικά, μόνο με θετικό μάτι μπορεί να δει κανένας αυτού του είδους τις συλλογές εργασιών που έρχονται να προστεθούν στο σώμα της ελληνικής βιβλιογραφίας για τα ΜΜΕ (ασχέτως αν το βιβλίο εστιάζει αρκετά στην Κύπρο). Φυσικά, είναι κατά κανόνα άνισες, αλλά και δεν μπορείς να περιμένεις υψηλό και όμοιο επίπεδο από διαφορετικών περιβαλλόντων συμμετέχοντες.

Το πρόβλημα, που είναι και εδώ ορατό, είναι ότι τέτοια βιβλία εκθέτουν την ρηχότητα της σκέψης των επαγγελματιών που δεν έχουν τη δυνατότητα ή τις γνώσεις ή τη θέληση ή όλα αυτά μαζί να αναστοχαστούν για τον κλάδο· το φαινόμενο είναι αρκετά ελληνικό. Ετσι διαβάζει κανένας, ακόμη και από έπειρους δημοσιογράφους, κείμενα με πολλή πόζα και πολλή αγωνία να μοιάζει η συμβολή περισσότερο δόκιμη και «ακαδημαϊκή» (με τη λανθασμένη χρήση της λέξης όπως γίνεται από τους δημοσιογράφους). Είναι γενικότερο σύμπτωμα των νεότερων γενεών των ελλήνων δημοσιογράφων που έμαθαν το επάγγελμα και στη θεωρία, ενδεχομένως από κάποια σχολή, και στην πράξη. Έτσι όμως συμπαρασύρουν και την ποιότητα του τόμου που φιλοξενεί τη συμβολή τους.