Όσοι ίσως ζηλέψαμε στα αμερικανικά και τα βρετανικά μέσα ενημέρωσης την παρουσίαση των αποτελεσμάτων των εκλογών τους (ναι, το 2016 το κοντέρ των New York Times ήταν πειραγμένο, αλλά ήταν για το καλό των αναγνωστών)· όσοι βλέπουμε στο εξωτερικό τα longform και τις χλωμές απομιμήσεις τους στην Ελλάδα· όσοι αναστενάζουμε εκ βαθέων με την πληθώρα της ύλης σε ένα ξένο μέσο ενημέρωσης ή των επιλογών στο περίπτερο/newsstand ή στον browser (όπου υπάρχει πρωτότυπο περιεχόμενο) και το αντίστοιχο έλλειμμα στην Ελλαδα· όσοι συγκρίνουμε τις συνθήκες εργασίας εκεί και εδώ, λοιπόν, όλοι εμείς και εσείς που ίσως μοιράζεστε τα ίδια συναισθήματα, δεν χρειάζεται να νιώθουμε/νιώθετε άσχημα.

Πράγματι, δεν έχουμε (όχι «δεν μπορούμε να τα βρούμε»· δεν τα έχουμε) στην Ελλάδα τα μέσα ή τα χρήματα για να οργανωθούν οι πλατφόρμες· δεν έχουμε αρκετούς ανθρώπους για να τις τρέξουν στο τεχνικό και δημοσιογραφικό κομμάτι τους· ακόμη πασχίζουμε να μάθουμε την αλφαβήτα του αναγνώστη, του σχολιαστή, του χρήστη του μέσου ενημέρωσης, εντέλει και του δημοσιογράφου και του επαγγελματία του κλάδου.

Η κάλυψη των εκλογών στην Ελλάδα μπορει να γίνει και χωρίς εντυπωσιακά γραφικά: στα καθ’ ημάς μια περισσότερο μπρουτάλ μορφή (να ένα ωραίο desideratum: μπρουταλισμός των γραφικών στην ελληνική δημοσιογραφική παραγωγή). Δεν θέλει τόσο πολύ ο αναγνώστης να δει την Ελλάδα σε αποχρώσεις του μπλε ή του πορτοκαλί (ή ό,τι έχει ο ΣΥΡΙΖΑ) ή του πράσινου, πόσο μάλλον γιατί τα γεωγραφικά δεδομένα ανά δήμο που απουσιάζουν(;) δεν δίνουν χώρο για μια κάποια οπτική διαφοροποίηση. Ακόμη και αν τα δει, ο αναγνώστης δεν γνωρίζει πια τι να υποθέσει, δεν μπορεί ή/και δεν είναι σε θέση να σχηματίσει ένα αφήγημα, ούτε και αν είναι επαγγελματίας χρήστης μμε, να βρει κάτι να πει στην παρέα του· αλλά και ούτε οι δημοσιογράφοι μπορούν να φτιάξουν ένα αφήγημα· ας το φτιάξουν και ας μην το πιστέψει κανένας.

Μπορούμε φυσικά να ζήσουμε και με 3d πίτες, λανθασμένα και παράταιρα γραφικά και πειραγμένα στοιχεία. Φτωχά πλην τίμια, με τις φτωχικές άλλα έντιμες απατεωνίες μας, έντιμες τουλάχιστον απέναντι στο αφεντικό μας.

Ψυχοθλιπτικό συμπέρασμα: Αν ακόμη και στα απλά και μη τεχνικά, σε αυτά που δεν κοστίζει τίποτα η επίλυσή τους, οι λύσεις και οι πρακτικές στην Ελλάδα είναι λανθασμένες και φτηνές ή και τα δύο μαζί, τότε το πρόβλημα δεν είναι στα μη τεχνικά, αλλά στις νοοτροπίες τους παραγωγούς και τους χρήστες των ΜΜΕ.