Η Fitch και η Standard & Poor’s υποβάθμισαν την πιστοληπτική ικανότητα της Βενεζουέλας την ίδια ημέρα, Παρασκευή 3 Νοεμβρίου 2017 (γράφω την πλήρη ημερομηνία για να δώσω έναν αέρα αιωνιότητας σε μια μπανάλ είδηση)· η πρώτη από CC σε C και η δεύτερη από CCC- σε CC. Εδώ και χρόνια τα ομόλογα της Βενεζουέλας είναι ούτως ή άλλως junk, άρα με δεδομένη την πρόθεση της χώρας, όπως την ανήγγειλε ο πρόεδρος Μαδούρο, να προχωρήσει σε αναδιάρθρωση του χρέους, η χρεοκοπία μπορεί να μην απέχει πολύ.

Σκόπιμα φλυάρησα λιγάκι σε αυτή την ας πούμε δημοσιογραφική περιγραφή, γιατί χωρίς αυτή (ή, ίσως, έστω και με αυτή) η είδηση της υποβάθμισης θα έπεφτε στον κάδο απορριμμάτων όπου καταλήγουν τα πρόωρα συνταξιοδοτημένα νέα του ειδησεογραφικού κύκλου. Μόνο που δεν θα έπρεπε να είναι έτσι τα πράγματα, γιατί μια χρεοκοπία είναι -όπως και αν γίνει- χτύπημα στη Βενεζουέλα που έμοιαζε να είναι πολύ περισσότερο επίκαιρη μόλις την περασμένη άνοιξη και το καλοκαίρι. Τότε που οι περιπέτειες του Μαδούρο και των αυτοσχέδιων θεσμών λαϊκής βάσης που καθιέρωνε ήταν της μόδας, όπως ήταν οι μέχρι και σήμερα ανεπαρκώς διερευνημένες σχέσεις με την Ελλάδα, τα φωτορεπορτάζ με εικόνες βίας και πείνας, τα πρωτοσέλιδα με τραγικό φοτοσόπ, η όχι και τόσο προπαγάνδα για την όχι και τόσο καλή αντιπολίτευση και τον όχι και τόσο κακό Μαδούρο που εξάλλου είναι δημοκρατικά, αλλά ίσως όχι και τόσο δημοκρατικά, εκλεγμένος ηγέτης.

Είτε επρόκειτο για την κόπωση της αναμονής που όλο υπόσχεται εξελίξεις (έκρηξη!) και τελικά δεν γεννά τίποτα, είτε για την αργή συνειδητοποίηση ότι όντως δεν θα γίνει τίποτα (εξάλλου υπάρχουν και οι συνομιλίες των δύο πλευρών που υπόσχονται μια κάποια αποκλιμάκωση), η χώρα έφυγε από τις πρώτες γραμμές της επικαιρότητας και στην Ελλάδα. (Νομίζω ότι τα δεδομένα της Google δεν συμφωνούν και τόσο πολύ με αυτό που αυτό που βλέπω, λχ στην Ναυτεμπορική, αλλά έστω).

Στα ωραία μέρη μας είχε αποκτήσει πρόσκαιρη φήμη χάρη στις εμμονές (και ίσως κάποιες στενότερες του αναμενόμενου σχέσεις;) του ΣΥΡΙΖΑ με το μοντέλο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας και τις εμμονές της ΝΔ με τις εμμονές του ΣΥΡΙΖΑ με τη Μπολιβαριανή Δημοκρατία. Πρόλαβε και μας έδωσε κάποια δείγματα μιας εκτός πραγματικότητας πολιτικής, όπως αυτός ο ψευδοδιάλογος του αρχηγού της αντιπολίτευσης με τον λογαριασμό της πρεσβείας της Βενεζουέλας στην Ελλάδα:

Ο ΚΜ έτρεξε να υιοθετήσει (αν δεν την υποδαύλισε) αυτή την βενεζουελολογία, επιρρεπής όπως είναι στην άκαιρη κριτική και την ελαφρών βαρών αντισυριζολογία. Τον παρασύρουν οι σύμβουλοι; Το ήθελε ο ίδιος; Παρέσυραν ο ένας στον άλλο στο bubble τους; Κατάφερε πάντως να πάρει ένα θέμα για μια χώρα που κείται μακράν και να το κάνει άλλο ένα (προφανώς όχι κεντρικό) κομμάτι της αντιπολιτευτικής του ρητορικής μέχρι που το απεκδύθηκε. Το εξόφθαλμα εμφανές σε όλους πλην των σοσιαλμιντιακών εξαπτέρυγών του, που αποφεύγουν να το θίξουν, είναι ότι δεν κερδίζει απολύτως τίποτα από όλα αυτά. (Σε αυτό το «τίποτα» συμπεριλαμβάνεται και η ηθική ικανοποίηση των εξαπτέρυγων ότι ο ΚΜ κάνει αντιπολίτευση περιωπής και παίζει διεθνή μπάλα, ενώ επί της ουσίας ασχολείται μόνο με χάντρες και καθρεφτάκια).

Η Βενεζουέλα, από εμμονή και fodder/σανός για τον πέριξ της ΝΔ κόσμο στα κοινωνικά δίκτυα, μετέπεσε σε λίγους μήνες σε μια μακρινή χώρα. Δεν νομίζω να την επικαλούνται ιδιαίτερα ούτε οι περιστρεφόμενοι γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ — σε αυτά ο ένας ακολουθεί τον άλλο. Αυτό όμως που μου κάνει εντύπωση είναι ότι ούτε οι μεν ούτε οι δε αντιλαμβάνονται την υποχώρηση του ενδιαφέροντος σαν κάτι που θίγει την όλη ρητορική τους. Μπορεί να στερήθηκαν ένα κάποιο μέρος της ειδησεογραφικής τροφής τους, αλλά γρήγορα το αντικατέστησαν με κάτι άλλο, κάτι που κάνει την ενασχόληση που έδειξαν από την αρχή περισσότερο ύποπτη και εκ των υστέρων άνευ λόγου.