Σκέφτομαι ότι η προοπτική του μπλόγκιν, αυτό που το έκανε από την αρχή τόσο δημοφιλές, θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μια τριπλή δυνατότητα: γράφω όπως θέλω, όποτε θέλω, ό,τι θέλω. Γιατί το μπλόγκιν ήταν και η αποδέσμευση από ένα πλαίσιο γραφής που είχαν επιβάλει από μόνα τους τα μέσα ενημέρωσης.

Το μπλόγκιν, σαν τεχνική υλοποίηση και σαν λειτουργία πέρα από τον έλεγχο αυτών των μέσων, ήταν ο καλύτερος τρόπος για να παρακαμφθεί αυτό το πλαίσιο. Ένας πολίτης από μόνος του ήταν πρακτικά αδύνατο να διαπεράσει τους μηχανισμούς εκδοτικού ελέγχου που είχαν αναπτύξει τα μέσα ενημέρωσης, και να δημοσιεύσει κάτι σε αυτά (πάντα υπήρχε πληθώρα ύλης)· ήταν εξίσου αδύνατο να στήσει ένα δικό σου μέσο (τα λεφτά!)· ήταν αδιανόητο να τα πει όπως ήθελε, ασχέτως του επιπέδου σοβαρότητας και αλήθειας των λεγομένων του («αν με κόψουν;»).

Με το μπλόγκιν όλα αυτά τα εμπόδια χάθηκαν σε ένα βράδυ! Και όμως, για να ξαναγυρίσω σε μια προηγούμενη σκέψη για την τηλεοπτική γλώσσα των μπλογκ, αυτό που είδαμε στην Ελλάδα ήταν μια επιστροφή στη γλώσσα και τις ευκολίες των τηλεοπτικών ΜΜΕ. Το όπως μάς έδωσε λίγα σοβαρά δείγματα, το όποτε έγινε για κάποιους μπλόγκερ εμμονή, το ό,τι ξαναεπικεντρώθηκε σε λίγα θέματα (τα επιστημονικά μπλογκ ήταν λιγότερα από όσα περιμένε κανένας).