Στις εκλογές του 2004 η ελληνόφωνη μπλογκόσφαιρα ήταν πολύ περιορισμένης κλίμακας, σχεδόν μια curiosité με μηδενική επιρροή· ούτε τα κόμματα ενδιαφέρονταν, ούτε και οι ψηφοφόροι τους· ούτε και οι πολιτικοί είχαν κάποια σχέση με το θέμα «ίντερνετ». Δεν θα πρέπει, λοιπόν, να υπήρχαν πολύ περισσότερα από 100 μπλογκ, ίσως να ήταν μόλις 30 με 50.

Εμφανίστηκε πάντως λίγο πριν από την αναμέτρηση, σαν να λέμε τέτοιες ημέρες πριν από 15 χρόνια, ένας ιστότοπος με περιεχόμενο ενάντιον του Γιώργου Παπανδρέου, που μόλις είχε πάρει πανηγυρικά το δαχτυλίδι του ΠΑΣΟΚ από τον Κώστα Σημίτη μέσα σε επικοινωνιακή/μιντιακή καταιγίδα. Με μια διασταλτική ερμηνεία της έννοιας «μπλογκ», το «Bravo Yorgo» ήταν ένα πρώιμο μπλογκ, ένα μοναδικό φαινόμενο για τα ως τότε ελληνικά δεδομένα, αλλά και για τα σημερινά. Άγνωστο από ποιους δημιουργήθηκε, μα εντελώς προφανές γιατί.

Αν δούμε σήμερα τη σελίδα (φυσικά μόνο στο Internet Archive) έχει τα χαρακτηριστικά μιας κλασικά δεξιάς ιστοσελίδας προσωπικής επίθεσης. Είναι μια πρώιμη εκδοχή σελίδων τύπου Ομάδα Αλήθειας που επικεντρώνεται στην αποδόμηση του λόγου ενός πολιτικού: παράδειγμα - επεξήγηση και αντίκρουση, παρωδία, ξανά παράδειγμα - αποδόμηση.

Οι δημιουργοί του φρόντιζαν να διατηρούν την ανωνυμία τους και να κρατούν το ενδιαφέρον του επισκέπτη με όλα τα τεχνάσματα. Η αισθητική τραβά το μάτι: πράσινο του ΠΑΣΟΚ, γραμματοσειρές διαφόρων μεγεθών, κεφαλαία, highlights και δηλώσεις που είναι misattributed, disputed· εντέλει fake, αλλά τότε δεν τα λέγαμε έτσι.

Φυσικά είναι προχειροδουλειά, πιθανόν από κάποιον ψαγμένο με τα κομπιούτερς (sic) νεοδημοκράτη ή και πιο δεξιά, από έναν πρωτοΑΝΕΛίτη ή πρωτοΛΑΟΣίτη. Υποπτεύομαι ότι σταδιοδρόμησαν και σαν Αγανακτισμένοι.

Το είδος περιέργως δεν ευδοκίμησε στην περίοδο της κρίσης. Ή μάλλον όχι και τόσο περιέργως: όλη η πολεμική κατά του πρωθυπουργού πλέον Παπανδρέου διαχύθηκε στην ψηφιόσφαιρα και πλεόν είμασταν στην εποχή των μιμιδίων.