Σήμερα, Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018, το πρωτοσέλιδο του Έθνους είναι αφιερωμένο στο πώς θα πάρετε το κοινωνικό μέρισμα με πέντε κλικ. (Η πλατφόρμα θα άνοιγε την Τρίτη, εξού και οι οδηγίες, αλλά τελικά αυτό θα καθυστερήσει μερικές ημέρες). Την ίδια στιγμή στη Γαλλία υπάρχουν άλλα προβλήματα, αυτά των gilets jaunes, στα οποία προφανώς και αφιερώνει το πρωτοσέλιδό της η Libération. Να πώς αποτυπώνονται οι προτεραιότητες στα δύο πρωτοσέλιδα:

Αξιοσημείωτη, αν και μάλλον τυχαία, η χρωματική/οπτική ομοιότητα. Το εύκολο σχόλιο είναι ότι έχουμε διαφορετικής κλίμακας προβλήματα στην Ελλάδα και τη Γαλλία· ή ότι αφιερώνουμε τα πρωτοσέλιδα σε χρηστικά «άρθρα» που θα έγραφε και ένας αρχάριος· ή ότι έχουμε διαφορετικών δυνατοτήτων Τύπο· ή ότι έχουμε δύο εφημερίδες με περίπου την ίδια χρωματική παλέτα την ίδια ημέρα (αλλά όχι ακριβώς: το πρωτοσέλιδο της Δευτέρας της Libé είναι σε συνέχεια της la une του Σαββατοκύριακου). Αυτό/ά θα ήταν άστοχο/α -αν και όχι λανθασμένο/α- σχόλιο/α.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει μια τόσο μεγάλη αμηχανία για την διαχείριση των ιδεών από τον Τύπο· και μια άλλη αμηχανία στο πάντρεμα της μορφής με το κείμενο. Κάθε ιδέα -πόσο μάλλον καινοτομία- στον σχεδιασμό, την οργάνωση και την παραγωγή πνίγεται μέσα στην κοινοτοπία για να μην τρομάξει ο αναγνώστης. Δεν είναι, βέβαια, το κίτρινο χρώμα καμιά φοβερή καινοτομία, είναι πάντως κάτι μη αναμενόμενο για την Ελλάδα.

Σίγουρα δεν έχουμε καν τα μέσα ή τα λεφτά για να οργανωθούν σοβαρές πλατφόρμες· δεν έχουμε (αρκετούς ή/και ικανούς) ανθρώπους για να τις τρέξουν στο τεχνικό και δημοσιογραφικό κομμάτι τους· και πασχίζουμε να μάθουμε την αλφαβήτα του αναγνώστη, του σχολιαστή, εντέλει του δημοσιογράφου. Αλλά τουλάχιστον ας είμαστε λίγο ειλικρινείς προς τους αναγνώστες/καταναλωτές μας. Τι ήθελαν αυτοί του ελληνικού πρωτοσέλιδου να πετύχουν; Δεν νομίζω να το απάντησαν ούτε καν στον εαυτό τους. Και ούτε σε εμάς.

Ψυχοθλιπτικό συμπέρασμα: Σπαταλάμε ιδέες σε ανοησίες.