Αναζήτησα τον κατάλογο των νεκρών στο Μάτι. Αν θυμάστε, η πυρκαγιά ήταν στις 23 Ιουλίου 2018 και μόνο στις 9 Αυγούστου εδέησε η Γενική Γραμματεία Πολιτικής Προστασίας να δώσει τον πρώτο συγκεντρωτικό κατάλογο. Μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί δεν ήθελαν οι Αρχές να υπάρχουν άγνωστης ταυτότητας νεκροί ή να ανακοινωθούν από λάθος ονόματα ανθρώπων που ζούσαν. Ωστόσο αρκετές κηδείες θυμάτων είχαν ήδη γίνει, άρα τουλάχιστον οι συγγενείς γνώριζαν ότι ο άνθρωπός τους είχε χαθεί.

Αυτό που έδωσε, αλλά όχι ακριβώς στη δημοσιότητα, η ΓΓΠΠ -και που δεν υπάρχει στο σάιτ!- ήταν μερικές στραβοφωτογραφημένες και κακοφωτισμένες εικόνες από μια λίστα φτιαγμένη σε Word. Στην πραγματικότητα δεν ήταν καν αυτό. Ο κατάλογος ήταν διαθέσιμος μόνο κατόπιν αίτησης· και ο λόγος για τον οποίο δεν διανεμήθηκε ηλεκτρονικά η λίστα, όπως λέει το HuffPost, ήταν γιατί:

οι δημοσιογράφοι που θα χρησιμοποιούσαν τα ονόματα θα έπρεπε να υπογράψουν σε μια συγκεντρωτική λίστα που δημιουργήθηκε για τον σκοπό αυτό

Ήταν άνωθεν επιλογή αυτού του είδους η αδιάφορη διαχείριση ή προέκυψε κατά τύχη; Δεν το γνωρίζω.

Αφήνοντας, λοιπόν, κατά μέρος τη διαχείριση από την πλευρά του κράτους, εδώ ας μείνουμε λίγο στην απροθυμία των ψηφιακών ΜΜΕ να μεταγράψουν σε κανονικό, ανθρωπαναγνώσιμο κείμενο όλες και όλες πέντε σελίδες. Σε απλό κείμενο που θα αντιγραφεί και θα αναπαραχθεί εύκολα (δεν ήταν και κάτι αποκλειστικό για να μην τους το κλέψουν) και θα είναι αποθηκεύσιμο και προσβάσιμο θεωρητικά για πάντα. Ένα από τα ελάχιστα μέσα που το έκαναν -αν όχι το μόνο- ήταν η HuffPost· προφανώς το έκαναν και οι εφημερίδες.

Σε ένα από τα πλέον τραγικά γεγονότα των τελευταίων ετών, τα ψηφιακά μέσα ενημέρωσης δεν ασχολήθηκαν καθόλου για το πώς θα προσφέρουν στο κοινό τους και -γιατί όχι- στους μελλοντικούς ιστορικούς (κλισέ, αλλά ισχύει) το υλικό για να γραφεί η ιστορία· στο Μάτι το υλικό αυτό ήταν το προσκλητήριο νεκρών και όχι ο αριθμός των στρεμμάτων που κάηκαν. Το θέμα δεν ήταν καθόλου αδιάφορο· από περιέργεια και μόνο, λίγο ως πολύ όλοι θα το διάβαζαν. Αλλά από ένα συνδυασμό κρατικής αδιαφορίας και μιντιακής αδράνειας, δηλαδή και πάλι αδιαφορίας, οι νεκροί μιας εθνικής τραγωδίας (ούτε αυτό είναι κλισέ) έμειναν μιαν οικογενειακή υπόθεση, ακόμη και για τα ΜΜΕ που τρελαίνονται για τέτοιου είδους δράματα.

Ψυχοθλιπτικό συμπέρασμα: Ο ψηφιακός Τύπος στην Ελλάδα είναι πολύ απρόθυμος ή αδύναμος ή τεμπέλης ή ακόμη και ανίκανος να παίξει τον ρόλο του και σαν ιστορική πηγή.