Ένα βράδυ του Φεβρουαρίου του 1973 έγινε μια παρεξήγηση σε ένα άσημο νυχτερινό κέντρο στην Αθήνα. Ο Νικόλας, παιδί λαϊκό και τίμιο, τράβηξε μαχαίρι γιατί ένας τύπος -πάνω κάτω στα χρόνια του - τού πείραξε την αρραβωνιαστικιά. Σφαχτήκαν τρεις και μαχαίρωσε άλλους έξι ο Νικόλας και θα ήταν και άλλοι τόσοι ξαπλωμένοι να σφαδάζουν αν δεν τον είχε χτυπήσει ο ταβερνιάρης με ένα καδρόνι. Τότε μόνο τον πιάσαν οι μπάτσοι.

Ένας από τους τραυματίες ήταν ο Βόλφγκανγκ. Γερμανός, αυτός πείραξε την κοπέλα του Νίκου! Έμεινε ανάπηρος. Χώρισε με την φίλη του (δεν ξέρουμε τί απέγινε, αλλά ούτε και αυτή του Νίκου) και δεν πάτησε ποτέ ξανά το πόδι του στην Ελλάδα. Ήθελε να γίνει λαογράφος και ξεκίνησε την έρευνά του από τους απλούς, αυθόρμητους ανθρώπους της· έτσι σχεδίαζε δηλαδή. Απογοητεύτηκε, έπαθε κατάθλιψη όταν συνειδητοποίησε ότι η αναπηρία θα τον συνοδεύει για πάντα. Το ξεπέρασε όπως όπως και έβαλε μπροστά το plan B που πάντα είχε (μα είχε και C και D…), την πολιτική.

Πολλά χρόνια αργότερα ο Νικόλας, που είχε βγει πια από την φυλακή και ζούσε πουλώντας (το βιβλίο με) τις αναμνήσεις του, είδε τον Βόλφγκανγκ να κουνά το δάχτυλο στην Ελλαδίτσα. Ηταν πια υπουργός στη Γερμανία. «Αυτός είναι;»