Στο ενδιαφέρον και ευχάριστο βιβλίο του Γιάννη Ράγκου με τα ξεχασμένα πρωτοσέλιδα, διαβάζουμε μια ωραία λεπτομέρεια.

Το έγκλημα στο πλοίο «Λορελάι» στον Πειραιά το 1902 συγκλόνισε την κοινή γνώμη της εποχής (πόσοι πάντως να διάβαζαν και πόσο τους επηρέαζε ο Τύπος;). Προκάλεσε φρενίτιδα στις εφημερίδες, μία από τις οποίες έφτιαξε το δικό της αποκλειστικό: πήρε μια φωτογραφία ενός τυχαίου άνδρα και την αλλοίωσε (εν έτει 1902!) ώστε δήθεν να μοιάζει με τον βασικό ύποπτο που ήταν υπό κράτηση. Είχε πάντως τη στοιχειώδη πρόνοια πριν την παρουσιάσει στους αναγνώστες να ακολουθήσει τις περιγραφές που έλεγαν ότι δεν έχει μούσι. Άλλες πήγαν πιο μακριά και έγραφαν πώς περνούσε στο κελί του και τι όνειρα έβλεπε!

Με άλλα λόγια, fill in the gaps για χάρη του αναγνώστη.

Πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο -και ίσως αρκετά νωρίτερα- η δημοσιογραφία στην Ελλάδα -ίσως και αλλού- ήταν σα να λέμε μια εμπειρική διαδικασία, σχεδόν χωρίς ενδιαφέρον για μια κοινά αποδεκτή δεοντολογία. Απέναντι σε ένα κοινό άμαθο στις συμβάσεις του μέσου, οι δημοσιογράφοι ήταν οι ξύπνιοι που κατέφευγαν σε κόλπα εξαιρετικά κίτρινα με τα σημερινά δεδομένα, όχι τόσο για να κερδίσουν φύλλα, αλλά αναγνώριση και έρεισμα στην κοινή γνώμη. Η δεοντολογία φαίνεται ότι τους επιβλήθηκε πιο πολύ εσωτερικά («ας σοβαρευτούμε»), παρά σαν αίτημα του αναγνωστικού κοινού («σοβαρευτείτε»).