Φταίει και η πανδημία με τον τρόπο της. Αν δεν μπαίνεις στο μετρό και δεν έχεις νεκρό χρόνο στην αποβάθρα και τη διαδρομή, έχεις λιγότερη έμπνευση να γράψεις. (Δεν είναι νεκρός ο χρόνος εκτός δουλειάς ή, ας πούμε, «πνευματικής» ενασχόλησης;). Συνέβη, λοιπόν, και σ’ εμένα: Η τηλεργασία σκότωσε τα 5-10 λεπτά παρατήρησης του κόσμου στις αποβάθρες, μια μεγάλη πηγή έμπνευσης! Πόσοι να σκέφτηκαν ότι τους κατασκοπεύω όταν με έβλεπαν να σημειώνω μανιωδώς πράγματα που δεν αφορούσαν τους ίδιους;

Βέβαια, κάτι μάζευα από εδώ και από εκεί. Μπαίνοντας στην όγδοη χρονιά όχι και τόσο συνεπούς μπλόγκιν, μετά τον αποσυντονισμό από τη πανδημία (τέλειωσε μόνο για τα μμε που βλέπουν σαν στατιστική διακύμανση τους νεκρούς του κορονοϊού), με περιορισμένη επισκεψιμότητα και χωρίς σχόλια αναγνωστών 😔, θα τηρήσω τα παλαιά έθιμα του χώρου και θα κάνω και εγώ μιαν αναδρομή πριν από μια -θέλω να πιστεύω- νέα αρχή. Ρωτάω, λοιπόν, τον εαυτό μου και απαντώ ο ίδιος γιατί να επιμένει κανένας στο έστω και χαμηλής έντασης και υφέρποντος πλην αδικαίωτου ναρκισσισμού μπλόγκιν.

Γιατί τα κάνω όλα αυτά; Ξεκίνησα χωρίς στόχο και το συνεχίζω σαν πείραμα: δοκιμάζω ιδέες και σχέδια ακόμη και αν δεν είναι πολύ ωραία, τί γράφουμε, τί δεδομένα συλλέγω, πώς, πότε, σε ποιον και αν το διαφημίζω (ως τώρα καθόλου). Είναι χειροποίητο μπλογκ, από αυτά που πουλάνε τον πλήρη έλεγχο και αγοράζουν από τον διαχειριστή τους χρόνο. Καταλαβαίνει κανένας γιατί οι ευπατρίδες του μπλόγκιν πριν από 20 χρόνια (όχι αυτοί στην Ελλάδα) είδαν με κάποια περιφρόνηση τις πλατφόρμες τύπου Blogger ή Wordpress, έστω και αν εκδημοκράτισαν κάτι που εκ των πραγμάτων θα έπρεπε να είναι δημοκρατικότατο.

Άρα τι κάνω εδώ; Ας πούμε, λοιπόν, ότι το μπλογκ είναι ένα πείραμα κοινωνικοποίησης. Σίγουρα όχι για επιρροή· οι influencers του ελληνικού μπλόγκιν μάς τελείωσαν το 2007, πριν από τη κορύφωση, έστω και αν δεν μοιάζουν σχεδόν σε τίποτα με τους influencer του Instagram. Σίγουρα όχι για λεφτά· δεν το βρίσκω ανήθικο για όποιον θα ήθελε να κερδίσει χρήματα από το μπλόγκιν ή να γίνει γνωστός. Πριν από το 2007 ή λίγο αργότερα, τα χρήματα σχεδόν ήταν έγκλημα καθοσιώσεως για ένα μπλόγκερ ήταν τα συστημικά μμε, αν θυμάστε. Νομίζω πλέον ούτε αυτοί που τα έλεγαν δεν τα πίστευαν.

Γιατί τόσο αργά; Το πνεύμα της ελληνικής μπλογκόσφαιρας έχει προ πολλού (μετά το 2007· πάλι αυτή η χρονιά!) χαθεί μέσα στην τοξικότητα. Το μπλόγκιν δεν έχει πεθάνει εντελώς σαν κειμενικό είδος. Υπάρχει -νομίζω- μια τέταρτη φάση στα εργαλεία του: στην πρώτη ήταν χειροποίητα, στη δεύτερη αυτόματα τύπου Blogger και Wordpress, στην τρίτη το Facebook, στην τέταρτη φάση, αυτή που περνάμε τώρα, έχουμε μια μείξη των αυτόματων εργαλείων με το ατελές αν όχι και επικίνδυνο Facebook και το Twitter/X ή μια χειροποίητη κατάσταση. Κατά κάποιο τρόπο, ξαναγύρισα σε πρώτη φάση, μάλλον χωρίς προοπτική να περάσω και στις επόμενες.

Tι σκέφτομαι όταν γράφω; Όχι πάντα, αλλά πάντως συχνά σκέφτομαι ότι γράφω σε ένα φανταστικό μέσο ενημέρωσης, όπου μπορώ να λέω τα δικά μου. Δεν έχω και τίποτα αλήθειες ή συγκλονιστικές σκέψεις να πω, μπορώ όμως να τα γράφω με τους δικούς μου όρους και το δικό μου ύφος. Είναι σαν ένα «αφήστε με να ολοκληρώσω…» χωρίς να υπάρχει κάτι ή κάπως που με πιέζει. Πλάνο έχω ένα υποτυπώδες που δεν το τηρώ ποτέ.

Γράφεις κάθε μέρα; Το nulla dies sine linea είναι σίγουρα υπερβολικά φιλόδοξο και για έναν φανταστικό κόσμο· δεν τα κατάφερα ούτε στο κομμάτι του nulla, ούτε στο κομμάτι του linea. Κάποιος, όχι ο Ντισραέλι, είχε πει ότι «αν θέλω να διαβάσω ένα καλό βιβλίο, κάθομαι και το γράψω». Τολμηρή η μέθοδος, χρονοβόρα, αλλά πάντως αποτελεσματική. Σήμερα θα ήταν μανιακός του Facebook με ποσταρίσματα/ατάκες 280 χαρακτήρων, σχεδόν σίγουρα θα πλήρωνε και για μπλε τικ για απεριόριστα μπάιτ (terms apply), παρατηρήσεις μεσαίου μεγέθους, ποστ-ποταμούς για την πολιτική ή αυτοβιογραφικά/βιωματικά· μια κλιμάκωση που πουλάει κάτι σε όλους και καταφέρνει να αδιαφορεί για τον αναγνώστη.

Έχεις συμβουλές; Έμαθες τίποτα; Ναι, δυο-τρία πραγματάκια:

Άρα; Στα 80s για κάποιο λόγο ήταν της μόδας οι απαντήσεις σε συνεντεύξεις του τύπου «ελάτε να τα ξαναπούμε σε 15 χρόνια». Ας δούμε πώς θα πάει από εδώ και πέρα. (Απαντήσεις πριν από το 2040).