Γύρω στο 2000 δημοσιευόταν ένα εξαιρετικό ιντερνετικό newsletter, το NTK, που έγραφε ο Ντάνι Ο’Μπράιαν. Τα λάθη από τα δικτυακά μέσα της εποχής ήταν ένα από τα πιο διασκεδαστικά κομμάτια του· αρκετά, για παράδειγμα, ήταν από το BBC. Γίνονται, λοιπόν, παντού, ακόμα και στις καλύτερες οικογένειες, ακόμα και σήμερα, αν και μάλλον ήταν πολύ λιγότερα από τον μέσο ελληνικό όρο (πόσος να είναι;).

Θέλω να πω ότι σίγουρα δεν φταίνε για τη δική μας κατάντια μόνο οι απολύσεις διορθωτών από τα ΜΜΕ - πόσα περνούσαν και περνάνε ακόμη και σήμερα από αυτούς!- και η απουσία τους στην πλειονότητα των δικτυακών μέσων. Αλλά, αν και δεν απέχει από την πραγματικότητα η εξήγηση ότι τα λάθη οφείλονται στην άγνοια του συντάκτη, είναι πιο εύλογο να υποθέσουμε ότι πολλά είναι απλώς απροσεξίες στην πληκτρολόγηση και οφείλονται στην τρομερή πίεση χρόνου μέσα στην οποία παράγεται το περιεχόμενο στα ελληνικά ιντερνετικά μέσα, κάτι που από μόνο του είναι ένα θέμα για μια άλλη μεγάλη συζήτηση.

Οι συντάκτες (όχι σε όλα τα μέσα στον ίδιο βαθμό, αλλά σίγουρα σε όλα χωρίς εξαίρεση έχει γίνει αυτό) είναι κάτω από μια συνεχή και παντελώς αδιέξοδη πίεση να ετοιμάσουν στα γρήγορα ό,τι έχουν να ετοιμάσουν. Τα οποία είναι πολλά σε όγκο σε μικρό χρόνο. Υποπτεύομαι ότι το αδιάφορο/μπανάλ περιεχόμενο είναι άλλος ένας λόγος για τον οποίο γίνονται λάθη - πόσο να σε συγκινήσει το κόπι/πέιστ και η αδιάφορη θεματολογία; Δεν έχουν τον χρόνο να γυρίσουν πίσω μέσα σε αυτές τις συνθήκες παραγωγής. Αυτό -και αυτό- ίσως εξηγεί ως ένα βαθμό γιατί σταδιακά πέφτει σε αχρησία η προετοιμασία πιο φροντισμένου περιεχομένου, για παράδειγμα για το Σαββατοκύριακο.

Είναι βέβαια και η γενικότερη άγνοια των νέων δημοσιογράφων σε αυτό που κάποτε λέγαμε εγκυκλοπαιδικές γνώσεις και μαζί η άγνοια στοιχειωδών μαθηματικών ή/και ιστορίας (και πολλών άλλων), η γενικότερη άγνοια/αδιαφορία τους για την ζωή που ζούμε, η μέτρια γνώση αγγλικών, η λεξιπενία, η τάση για παλιές λέξεις και την καθαρεύουσα χωρίς επαρκή γνώση το νόημά τους και… και… και τα αποτελέσματα γίνονται προφανή.

Σίγουρα, λοιπόν, είναι διασκεδαστικό να κυνηγάς τα λάθη· αναμενόμενο ακόμη να γίνεται αφορμή για πλάκα. Αλλά ίσως είναι λιγότερο συστημικό πρόβλημα από ό,τι πιστεύει η κοινή πεποίθηση. Το έργο των λαθοθήρων σαν του Σαραντάκο είναι σημαντικό και διασκεδαστικό, αν και σε ένα κλάδο που δεν αυτοδιορθώνεται γίνεται μάταιο. Εχουν δίκιο βέβαια που επιμένουν: τα λάθη είναι κάτι απλό και εύκολο να διορθωθεί που προσθέτει αμέσως σε αξιοπιστία· και πολύ εύκολο να γίνει.