Πέθανε η Ζωή Λάσκαρη και τα σάιτ γέμισαν από κάθε είδους σοβαρή ή άσχετη και άβολη φωτογραφία της. Κυριολεκτικά ό,τι βρέθηκε στο Google με αναζητηση 5 δευτερολέπτων, κάτι που για το modus operandi του ελληνικού ίντερνετ είναι η νόρμα. Γιατί; Γιατί δεν υπάρχουν σοβαρά διαθέσιμα, ψηφιοποιημένα και προσβάσιμα (αλλιώς τι την θες την ψηφιοποίηση;) φωτογραφικά αρχεία από τη δεκαετία του ‘60.

Σίγουρα η Λάσκαρη, όπως και άλλοι αποσυρμένοι σταρ της περιόδου, δεν έκανε πολλές δημόσιες εμφανίσεις τα τελευταία 10-15 χρόνια, για να την καλύψουν τα πρακτορεία (κάτι υπάρχει βέβαια). Αλλά και πάλι, τι να απέγιναν εκείνα τα παλιά αρχεία όπως του Μεγαλοκονόμου και τα αρχεία των εφημερίδων ή των λαϊκών περιοδικών της δεκαετίας του ‘60. Μια απάντηση με αναζήτηση 5 δευτερολέπτων για τον Μεγαλοκονόμο δείχνει ότι είναι στα μάλλον ασφαλή για την υλική υπόσταση του αρχείου, αλλά ουσιαστικά απρόσιτα για τον Τύπο, χέρια της ΤτΕ· τα υπόλοιπα μπορεί και να έχουν γίνει πολτός.

Από μια άλλη γωνία, λιγότερη προσοχή μέσα στο δράμα του ΔΟΛ δόθηκε στην τύχη του τεράστιου αρχείου του που σε πιο ξένοιαστες εποχές είχε ψηφιοποιηθεί, αλλά δεν είχε αξιοποιηθεί παρά μόνο πίσω από paywall (αξιοποίηση μόνο με την ειρωνική σημασία, ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν για κάτι περισσότερο). Και εδώ το πρωτότυπο φωτογραφικό υλικό είναι αγνώστου μεγέθους, άγνωστης τύχης και αναξιοποίητο, αλλά πλέον στα χέρια του Μαρινάκη, ό,τι και αν σημαίνει αυτό.

Και όπως γράφει η Κορίνα Πατέλη:

«Η διάσωση και η ανάδειξη του αρχείου αποτελεί μία πολιτιστική παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές» έγραφε η προκήρυξη της δημοπρασίας του ΔΟΛ. Ε, ναι.