Το πιο ενδιαφέρον στην είδηση για τη μετακόμιση της Πολιτείας σε μεγαλύτερο και πιο φανταιζί χώρο, το πρώην κατάστημα του Hondos, ευτυχώς όχι πολύ μακριά από τον σημερινό, είναι η πιθανότητα, η οποία προβάλλεται περίπου σαν βεβαιότητα, ότι θα αλλάξει ο χαρακτήρας της. Από έναν χώρο που πουλά μόνο βιβλία, να γίνει ένας πολυχώρος με καφέ και εκδηλώσεις. Πράγματι αυτό θα είναι μια δυσάρεστη εξέλιξη.

Η Πολιτεία είναι ένα πραγματικό βιβλιοπωλείο που δικαιώνει την ίδια τη λέξη. Έχει ό,τι θες και καλό προσωπικό που ευτυχώς δεν μπλέκεται στα πόδια σου (αυτό για όσους πηγαίνουν για στοχευμένες αγορές είναι πολύ καλό). Είναι χώρος που σε προδιαθέτει να κάνεις μόνο δύο πράγματα: να βρεις ή να επιλέξεις και τελικά να αγοράσεις τα βιβλία που θες (μόνο ένα; έστω μόνο ένα). Σημαντικός παράγοντας για την επιτυχία ενός βιβλιοπωλείου που διαθέτει έναν στοιχειωδώς μεγάλο όγκο εμπορεύματος για τους πελάτες του.

Ένα βιβλιοπωλείο -και δεν βλέπω τίποτα το περίεργο σε αυτό- δεν πρέπει να διευκολύνει τον πελάτη για κάτι άλλο περάν αυτών των δύο. Ίσα ίσα θα πρέπει να είναι σχεδόν δύσχρηστο για τα άλλα (όμως όχι πολύ δύσχρηστο). Ας πούμε, οι ανοιχτοί χώροι ανάμεσα στα ράφια, ακόμη και αν δεν προορίζονται για την φιλοξενεία εκδηλώσεων, νομίζω ότι αδυνατίζουν την προδιάθεση του αγοραστή.

Ο χώρος πρέπει να δίνει γωνιές ημιαπομόνωσης, όπως σε μια βιβλιοθήκη για την πρώτη γνωριμία του αγοραστή με το βιβλίο. Το βιβλιοπωλείο δεν είναι αναγνωστήριο· είναι τραγική η εμπειρία του cozy χώρου με τις μοκέτες σαν τη Fnac. Θα πρέπει αντίθετα να είναι ένας χώρος με διαδρόμους, ράφια, πάγκους, αλλά όχι υπερπροβολή μεμονωμένων βιβλίων (αυτό που λένε «τούρτα» και είναι ένας σωρός από εκατοντάδες αντίτυπα κάποιου μπεστσέλερ). Βέβαια καλό θα είναι να έχει στοιχειωδώς αλφαβητική σειρά στα ράφια ή καλά φτιαγμένη κατηγοριοποίηση. Μετά οι πελάτες έρχονται.