Ήταν μια ενστικτώδης αγορά αεροδρομίου με τη διάθεση να επιστρέψω σε ένα περιοδικό που παλιά διάβαζα πολύ για να βελτιώσω τα αγγλικά μου (το κάναμε αυτό τότε, δεν είχαμε ίντερνετ). Αγορά που όμως με απογοήτευσε γιατί γεμίζουν το περιοδικό με συμβατικότητες, ασυγχώρητο παράπτωμα στο οποίο υποπίπτει και το Time, το άλλο κλασικό αμερικανικό newsmagazine με παράδοση ενός αιώνα, που έχει άρθρα του τύπου «οι 100 πιο επιδραστικοί της τεχνητής νοημοσύνης για το 2023».

Απογοητευτικό και το ότι μεγάλο μέρος της ύλης του Newsweek (με μόνο 56 σελίδες) καλύπτεται από πολυσέλιδο πληρωμένο αφιέρωμα στην Ιαπωνία. Το ότι ήταν Αύγουστος δεν το δέχομαι σαν σοβαρή δικαιολογία. Δεν υπάρχει καμία προφανής αιτιολογία ούτε και δικαιολογία για άρθρα του τύπου «πού να βρει κανένας τα καλύτερα τσάγια στη Βρετανία». Ούτε για μια ασήμαντη συνέντευξη με έναν ηθοποιό που παίζει σε μία ταινία πάνω σε ένα βιβλίο που αφορά το ειδύλλιο του γιου του προέδρου των ΗΠΑ με ένα Βρετανό πρίγκιπα - πώς είναι δυνατόν να επιβιώνουν ακόμη και σήμερα τα κολλήματα των Αμερικανών με τις βασιλικές οικογένιες;

Το ότι, τέλος, ξοδεύει τέσσερις σελίδες σε φωτογραφικό υλικό και άλλη μία σε αναδίφηση στο αρχείο, δεν ξέρω αν θα μπορούσαμε να την αποδώσουμε κάπου αλλού πέρα από την προϊούσα εξηλιθίωση του περιερχομένου. Όλα αυτά με τρεις στήλες (καλό για newsmagazine) με μεγάλο διάστοιχο και tracking, δείγματα του αμήχανου γεμίσματος του χώρου ελλείψει ύλης. Δεν γνωρίζω αν είναι θέμα πολιτικής, αλλά γενικά η γλώσσα είναι αρκετά απλή, αν και οι φωτογραφίες και οι λεζάντες τους είναι πολύ συμβατικές.

Στο λίγο πιο ουσιαστικό περιεχόμενο, το περίπου οδοιπορικό («some snapshots») του Paul Rhodes στο Ισραήλ, επειδή ακριβώς ήταν πληρωμένο (κάτι για το οποίο προφανώς μας προειδοποιεί· εδώ δεν είναι Ελλάδα), δεν έχει να προσφέρει κάτι περισσότερο από μια κλισέ αφήγηση για τη δύναμη του Ισραήλ να τα βγάζει πέρα, παρά κάτι μικρές αντιξοότητες τύπου νομοσχέδιο Νετανιάχου για τη Δικαιοσύνη.

Τεχνίτης του λόγου ο Tom O’Connor που γράφει σε προηγούμενες σελίδες για το πώς και πότε τελειώνει ο πόλεμος στην Κορέα. Δείτε πώς έπιασαν τόπο τα μαθήματα δημιουργικής γραφής που (ελπίζω να) έκανε, αν και μου φαίνεται ότι είναι φυσικό ταλέντο.

Seventy years after an armistice cooled a hot war on the Korean Peninsula, the threat of a new conflagration on this frontline threatens to spark a catastrophic nuclear conflict. And with the United States largely focused on threats posed by Russia in Ukraine and China in Taiwan, a number of former U.S. officials believe that in the absence of a peace treaty it is actually the likeliest flashpoint for such a devastating scenario.

Αν και το θέμα του δεν είναι ούτε άστοχο ούτε αδιάφορο, δεν διαβάζουμε τίποτα για την μη αμερικανική (συμμαχική/κινεζική/κορεατική) οπτική του πολέμου. Η αφήγηση όμως είναι κοινότοπη και στο τέλος και αυτός υποκύπτει στο copy/paste των απαντήσεων των ερωτώμενων για να γεμίσει η σελίδα.

Για το υπαρκτό δίλημμα του Μπάιντεν -άλλος ένας forever war πάνω που έλεγε ο πρόεδρος ότι θα τους τερμάτιζε, «as long as it takes» στήριξη για την Ουκρανία, να δείξουν και αυτοί κάτι απτό- και με το πώς τα πουλάμε όλα αυτά στο εσωτερικό των ΗΠΑ, η εξέταση, αν και αξιοπρεπής, δεν είναι καινούρια, ούτε καν αν βάλουμε και την παράμετρο των περίπου επικείμενων προεδρικών εκλογών του 2024· είναι και αυτό δείγμα της συμβατικής δημοσιογραφίας που διακονεί πλέον το Newsweek;

Εντυπωσιακό, τέλος, το άρθρο για την υπερεξάρτηση του Πενταγώνου από τη Microsoft που αν και λέει τα πάντα στην πρώτη του παράγραφο, κατάφερε να έχει μια τυπική συνέχεια.

A senior member of Congress has raised concerns over the Department of Defense’s decision to rely more and more on Microsoft for cybersecurity tools and services, saying it shuts out other vendors and might pose a security risk.

Η αγορά εντέλει με απογοήτευσε, όχι τόσο για τη κατάσταση στην οποία βρέθηκε το καλό περιοδικό που θυμόμουν από τα 90s, όσο για τον άδοξο θάνατο του newsmagazine που νομίζω ότι είναι το τελειότερο είδος δημοσιογραφίας (θέση που ίσως αναπτύξω μια μέρα). Δεν φταίει για αυτό το ίντερνετ, όχι πάντως τόσο όσο φαντάζεται κανένας· περισσότερο ίσως φταίει η έλλειψη αφηγήματος για το τι χρειάζεται ένα εβδομαδιαίο περιοδικό ειδήσεων που έχει τον χρόνο να εμβαθύνει εκεί όπου η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, η καθημερινή εφημερίδα, ακόμα και το ειδησεογραφικό ίντερνετ δεν μπορούν να δώσουν κάτι περισσότερο.